Ik zie hoe de middag aan het vervagen is. Het zonlicht wordt minder en de bomen, de struiken en grasvelden vervagen door het minderende licht tot één geheel. De laatste stralen van de zon komen binnen door het grote raam van de woonkamer.
In stilte zit ik in een zwart lederen stoel in deze woonkamer. De leidingen van de cv maken zachte klagende geluiden terwijl ze de verwarming van warm water voorzien. De melancholische muziek die net nog speelde is gestopt. De afwezigheid van de piano, gitaar en viool heeft een bijna heilige stilte achter gelaten. Net als een kerk vlak voor het gebed.
Ondanks mijn belofte aan mezelf denk ik aan jou. Ik kijk naar de aanwezigheid van jou in de foto’s op mijn telefoon. Ik hoor de echo van jouw lacht galmen door mijn hoofd. Bij iedere inademing door mijn neus proef ik jou geur die mijn neus prikkelt.
Beide natuurlijk onmogelijk.
Ik heb de behoefte jou te schrijven. Een gedicht of brief om te versturen. Woorden om je te herinneren aan onze fijne en mooie tijden. En misschien zelf woorden die dit betreuren.
Maar het zal niet helpen.
Ik zet de staande lamp aan. Dit licht zal de geesten van mijn schaduw laten verdwijnen die zijn verschenen door de oprukkende donkerte buiten.
Nog een moment zal ik hier blijven zitten.
Wachtend op…………..
het moment dat ik sterk genoeg ben jou los te laten.
Uit het leven van..... 